Voordat ik mijn reis begon, ben ik door velen bemoedigd. Dank daarvoor! Ook ben ik heel dankbaar voor de donaties die jullie gegeven hebben!
Voor mij was er dit jaar geen zon-, zee-, en strandvakantie, of een rondreis door Europa… Mijn vakantiebestemming was West Timor in Indonesië… Na 30 uren reizen (je moet er wat voor over hebben), kwam ik in een totaal andere wereld terecht, een wereld met heel veel lieve, warme en gastvrije mensen, maar ook een wereld met veel armoede en uitzichtloze omstandigheden.
Doel van de reis
Mijn doel van de reis was om als betrokkene van Talitha Cumi de projecten te bezoeken die deze stichting financieel ondersteunt. Het gaat om een project voor het weeshuis Kayape en een scholingsproject van het Leger Des Heils, dat aan 50 kinderen onderwijs biedt. Ook wilde ik met eigen ogen zien hoe de mensen daar leven, wonen en werken.
Gastvrijheid
Wat mij als eerste opviel was de gastvrijheid, vriendelijkheid en vrijgevigheid van de Timorezen. Ze waarderen het enorm dat je als buitenlander hun land komt bezoeken en er je ‘vakantie’ doorbrengt. Je wordt zeker niet behandeld als ‘rijke toerist’.
Deze waardering uiten mensen mede door je van alles te geven (ondanks het feit dat ze maar weinig hebben). Zo werd ik uitgenodigd bij iemand thuis. Er hingen allemaal schoenen aan de muur; de kamer diende ook gelijk als schoenenwinkel! Ik wilde er een paar slippers kopen (mijn maat 41 bestond niet, dan maar een paar herenslippers), maar ze namen mijn geld niet aan, het was een gift. Toen dacht ik, dan koop ik een paar slippers voor mijn nichtje. Ook deze mocht ik niet betalen, ze gaven me deze als cadeau mee! Die vrijgevigheid werd nog eens bevestigd toen ik een zelfgemaakte jurk en rok cadeau kreeg van een familie die ik tijdens mijn bezoekje aan Timor ontmoette. Achteraf bleek dat ze hiervoor een maandsalaris hadden uitgegeven. Ook werden gratis toetjes in restaurants aangeboden en kreeg ik zomaar een upgrade van mijn hotelkamer, echt onbegrijpelijk.
Leefomstandigheden
Ongeveer de helft van de gezinnen moet rondkomen van €40 per maand, of zelfs nog minder. De mensen wonen dan ook heel eenvoudig, in heel kleine huisjes of hutjes. Zo kwam ik bij een gezin over de vloer met 9 kinderen. Ze sliepen met zijn allen op de grond en in dezelfde ruimte (16 m2) aten en leefden ze ook. Douchen gebeurde buiten. Hun eten bestond uit rijst, mais en een beetje groente. Drinkwater halen ze uit de put, dit moet eerst gekookt worden voordat ze het kunnen drinken, en zelfs dan is het nog schadelijk voor de gezondheid, vanwege het veel te hoge calciumgehalte.
De meeste kinderen gaan wel naar school, maar maken vaak hun basisschool niet af door gebrek aan geld.
Weeshuis KAYAPE
Het bezoek aan het weeshuis Kayape heeft de meeste indruk op mij gemaakt. Hier wonen zeer arme kinderen uit afgelegen gebieden, die niet naar school gaan en groot risico lopen om slachtoffer te worden van misbruik. Op dit moment wonen er 32 meisjes en 27 jongens in de leeftijd van 15-18 jaar. Ze krijgen hier ook onderwijs en behalen zo hun middelbaar schooldiploma.
Via een zandpad kwam ik aan bij het weeshuis. Mijn bezoek was aangekondigd, want alle kinderen zaten keurig in rijen in het klaslokaal te wachten op mijn ‘speech’, wat ik overigens niet zag aankomen.
Nieuwsgierige oogjes keken mij verlegen, maar vol verwachting aan om te horen wat ik zou gaan vertellen. Zo te zien zagen ze nooit een buitenlander. Het maakte indruk op hen dat ik zo’n verre reis had afgelegd om hun land te zien.
Het weeshuis was heel praktisch ingericht met vier ruimtes; kantoor, klaslokaal, een jongens- en een meisjesslaapkamer. Geen gezellige, huiselijke woonkamer en geen douche. Koken, eten, wassen en douchen gebeurt allemaal buiten. Wat me aangreep is dat ze met zijn allen op de grond slapen, elk kind heeft één mandje met spullen, en dat is alles wat ze hebben. Helemaal geen privacy. Ze leken in eerste instantie wel gelukkig, het is een simpel en eenvoudig bestaan, ze weten niet beter en zijn blij dat ze hier iedere dag te eten krijgen en naar school kunnen gaan.
Voor het drinkwater, douchen, wassen e.d. maken ze gebruik van het naastgelegen riviertje. Tot mijn verbazing stroomde hier bijna geen water meer doorheen. De beheerder gaf aan dat er snel een put moet worden gegraven om alle kinderen te kunnen voorzien van drinkwater. Het voedsel dat de kinderen krijgen bestaat uit rijst en mais met een beetje groente dat ze zelf verbouwen, maar door de droogte gaat dit moeizaam. Per dag krijgen ze 1 kopje water te drinken…Niet voor te stellen met die hitte daar!
Army Salvator Church (Leger Des Heils Kerk)
De grootste religie op Timor is het Christendom. Op zondag is dit goed te merken, er vormen zich lange files van mensen die naar de kerk gaan. Het viel me op dat er veel grote, moderne kerkgebouwen zijn. Schijnbaar wonen er toch nog vele rijke Christenen in Timor, die helaas geen oog hebben voor de arme mensen…
Een kerkdienst in de Army Salvator Church was een leuke ervaring. De kinderen die hier komen, zijn afkomstig uit heel arme gezinnen uit de omgeving. Naast de zondagschool, biedt het Army Salvator Church de kinderen schoolmateriaal, kleding en speelgoed, ook helpt de kerk hen om te gaan met de omstandigheden waarin ze leven. Ik heb meegezongen en gedanst en ook hier werd ik weer als een ‘artiest’ ontvangen. Na afloop wilden ze allemaal met me op de foto.
Dankbaar
Er is nog zoveel meer te vertellen, maar die verhalen deel ik graag met je persoonlijk. Je bent natuurlijk ook welkom tijdens het goede doel event met Jane Scrivner op maandag 14 oktober, waar ik een korte presentatie over mijn reis zal geven.
Na mijn reis besef ik weer hoe enorm dankbaar ik mag zijn met mijn leven hier, de luxe, het comfortabel kunnen wonen en werken en de heerlijke frisse lucht.. Toch heb ik ingezien dat mensen op West Timor meer tijd hebben voor elkaar en naar elkaar omzien. Dat maakt je uiteindelijk tot een gelukkiger mens…
Heb je vragen naar aanleiding van deze blog, dan kun je mij mailen. info@verhuizen.robertpeterson.nl
Wil je meer info over de stichting kijk op www.stichtingtalithacumi.nl Via de website kun je ook een donatie geven.
Voordat ik mijn reis begon, ben ik door velen bemoedigd. Dank daarvoor! Ook ben ik heel dankbaar voor de donaties die jullie gegeven hebben!
Voor mij was er dit jaar geen zon-, zee-, en strandvakantie, of een rondreis door Europa… Mijn vakantiebestemming was West Timor in Indonesië… Na 30 uren reizen (je moet er wat voor over hebben), kwam ik in een totaal andere wereld terecht, een wereld met heel veel lieve, warme en gastvrije mensen, maar ook een wereld met veel armoede en uitzichtloze omstandigheden.
Doel van de reis
Mijn doel van de reis was om als betrokkene van Talitha Cumi de projecten te bezoeken die deze stichting financieel ondersteunt. Het gaat om een project voor het weeshuis Kayape en een scholingsproject van het Leger Des Heils, dat aan 50 kinderen onderwijs biedt. Ook wilde ik met eigen ogen zien hoe de mensen daar leven, wonen en werken.
Gastvrijheid
Wat mij als eerste opviel was de gastvrijheid, vriendelijkheid en vrijgevigheid van de Timorezen. Ze waarderen het enorm dat je als buitenlander hun land komt bezoeken en er je ‘vakantie’ doorbrengt. Je wordt zeker niet behandeld als ‘rijke toerist’.
Deze waardering uiten mensen mede door je van alles te geven (ondanks het feit dat ze maar weinig hebben). Zo werd ik uitgenodigd bij iemand thuis. Er hingen allemaal schoenen aan de muur; de kamer diende ook gelijk als schoenenwinkel! Ik wilde er een paar slippers kopen (mijn maat 41 bestond niet, dan maar een paar herenslippers), maar ze namen mijn geld niet aan, het was een gift. Toen dacht ik, dan koop ik een paar slippers voor mijn nichtje. Ook deze mocht ik niet betalen, ze gaven me deze als cadeau mee! Die vrijgevigheid werd nog eens bevestigd toen ik een zelfgemaakte jurk en rok cadeau kreeg van een familie die ik tijdens mijn bezoekje aan Timor ontmoette. Achteraf bleek dat ze hiervoor een maandsalaris hadden uitgegeven. Ook werden gratis toetjes in restaurants aangeboden en kreeg ik zomaar een upgrade van mijn hotelkamer, echt onbegrijpelijk.
Leefomstandigheden
Ongeveer de helft van de gezinnen moet rondkomen van €40 per maand, of zelfs nog minder. De mensen wonen dan ook heel eenvoudig, in heel kleine huisjes of hutjes. Zo kwam ik bij een gezin over de vloer met 9 kinderen. Ze sliepen met zijn allen op de grond en in dezelfde ruimte (16 m2) aten en leefden ze ook. Douchen gebeurde buiten. Hun eten bestond uit rijst, mais en een beetje groente. Drinkwater halen ze uit de put, dit moet eerst gekookt worden voordat ze het kunnen drinken, en zelfs dan is het nog schadelijk voor de gezondheid, vanwege het veel te hoge calciumgehalte.
De meeste kinderen gaan wel naar school, maar maken vaak hun basisschool niet af door gebrek aan geld.
Weeshuis KAYAPE
Het bezoek aan het weeshuis Kayape heeft de meeste indruk op mij gemaakt. Hier wonen zeer arme kinderen uit afgelegen gebieden, die niet naar school gaan en groot risico lopen om slachtoffer te worden van misbruik. Op dit moment wonen er 32 meisjes en 27 jongens in de leeftijd van 15-18 jaar. Ze krijgen hier ook onderwijs en behalen zo hun middelbaar schooldiploma.
Via een zandpad kwam ik aan bij het weeshuis. Mijn bezoek was aangekondigd, want alle kinderen zaten keurig in rijen in het klaslokaal te wachten op mijn ‘speech’, wat ik overigens niet zag aankomen.
Nieuwsgierige oogjes keken mij verlegen, maar vol verwachting aan om te horen wat ik zou gaan vertellen. Zo te zien zagen ze nooit een buitenlander. Het maakte indruk op hen dat ik zo’n verre reis had afgelegd om hun land te zien.
Het weeshuis was heel praktisch ingericht met vier ruimtes; kantoor, klaslokaal, een jongens- en een meisjesslaapkamer. Geen gezellige, huiselijke woonkamer en geen douche. Koken, eten, wassen en douchen (bij de rivier) gebeurt allemaal buiten.
Wat me aangreep is dat ze met zijn allen op de grond slapen, elk kind heeft één mandje met spullen, en dat is alles wat ze hebben. Helemaal geen privacy. Ze leken in eerste instantie wel gelukkig, het is een simpel en eenvoudig bestaan, ze weten niet beter en zijn blij dat ze hier iedere dag te eten krijgen en naar school kunnen gaan.
Voor het drinkwater, douchen, wassen e.d. maken ze gebruik van het naastgelegen riviertje. Tot mijn verbazing stroomde hier bijna geen water meer doorheen. De beheerder gaf aan dat er snel een put moet worden gegraven om alle kinderen te kunnen voorzien van drinkwater.
Het voedsel dat de kinderen krijgen bestaat uit rijst en mais met een beetje groente dat ze zelf verbouwen, maar door de droogte gaat dit moeizaam. Per dag krijgen ze 1 kopje water te drinken…Niet voor te stellen met die hitte daar!
Army Salvator Church (Leger Des Heils Kerk)
De grootste religie op Timor is het Christendom. Op zondag is dit goed te merken, er vormen zich lange files van mensen die naar de kerk gaan. Het viel me op dat er veel grote, moderne kerkgebouwen zijn. Schijnbaar wonen er toch nog vele rijke Christenen in Timor, die helaas geen oog hebben voor de arme mensen…
Een kerkdienst in de Army Salvator Church was een leuke ervaring. De kinderen die hier komen, zijn afkomstig uit heel arme gezinnen uit de omgeving. Naast de zondagschool, biedt het Army Salvator Church de kinderen schoolmateriaal, kleding en speelgoed, ook helpt de kerk hen om te gaan met de omstandigheden waarin ze leven. Ik heb meegezongen en gedanst en ook hier werd ik weer als een ‘artiest’ ontvangen. Na afloop wilden ze allemaal met me op de foto.
Dankbaar
Er is nog zoveel meer te vertellen, maar die verhalen deel ik graag met je persoonlijk. Je bent natuurlijk ook welkom tijdens het goede doel event met Jane Scrivner op maandag 14 oktober, waar ik een korte presentatie over mijn reis zal geven.
Na mijn reis besef ik weer hoe enorm dankbaar ik mag zijn met mijn leven hier, de luxe, het comfortabel kunnen wonen en werken en de heerlijke frisse lucht.. Toch heb ik ingezien dat mensen op West Timor meer tijd hebben voor elkaar en naar elkaar omzien. Dat maakt je uiteindelijk tot een gelukkiger mens…
Heb je vragen naar aanleiding van deze blog, dan kun je mij mailen. info@verhuizen.robertpeterson.nl
Wil je meer info over de stichting kijk op www.stichtingtalithacumi.nl Via de website kun je ook een donatie geven.